Szanowna Poradnio,
bardzo proszę o opinię w sprawie coraz bardziej popularnej dyscypliny, jaką jest nordic walking. Czy dopuszczalne jest pisanie jej wielką literą (nawet w sytuacji, gdy nie stanowi członu np. nazwy imprezy)? Czy zapis wielką literą można obronić chęcią podniesienia rangi (chodzi o publikację poświęconą w całości nordic walking). I czy konieczna jest odmiana wyrażenia przez przypadki?
Dziękuję i pozdrawiam
Agnieszka

Czy wyrażenie raczej na pewno jest poprawne?

Szanowni Państwo!
Proszę o odpowiedź na pytanie, czy w następującym zdaniu (i w ogóle) się może być gdzie indziej niż obok „swojego” czasownika: „Problem leży gdzie indziej, niż się pani wydaje”.
Dziękuję za odpowiedź.
Anna

Wywiązała się u mnie w pracy dyskusja, czy istnieje słowo skłamany i nieskłamany. Ja twierdzę, że owszem, pozostali koledzy – że z całą pewnością nie. Wyraz skłamany na potwierdzenie swoich słów już odnalazłam w wielkim słowniku ortograficznym, jak i regułę dotyczącą pisowni łącznej nie z imiesłowami przymiotnikowymi, ale prosiłabym o odpowiedź fachowca, ostatecznie przesądzającą sprawę.

Szanowni Państwo,

skąd się wzięło powiedzenie umarł w butach?

Pozdrawiam

Stratos Vasdekis

Szanowni Państwo,
moje pytanie dotyczy – zdawałoby się – formy potencjalnej, tj. mianownika liczby mnogiej od nazwiska Goethe. Spotkałam się z nią ostatnio w zdaniu: „Mam mu za złe tych Schillerów, Wagnerów, Goethech (Goethów?), tę całą niemiecką tłuszczę…”. Niestety po zajrzeniu do licznych słowników nie zdołałam uzyskać pewności odnośnie poprawności tej odmiany, gdyż forma w nich nie występuje. A więc Goethech, Goethów czy jeszcze inaczej?
Pozdrawiam i dziękuję.

Szanowna Poradnio,
proszę o rozwianie moich wątpliwości dotyczących następującego zdania: „Anno, zapewne spotkasz mężczyznę, który będzie chciał zająć twoją pozycję lidera”. Czy forma lidera jest tutaj poprawna, czy należałoby jednak użyć słowa liderki, czy może konstrukcja całego zdania nie jest odpowiednia?
Serdecznie pozdrawiam

Dzień dobry.
Mam wątpliwości, wręcz prawie pewność, że określenie: na dzień dzisiejszy, jest niewłaściwe. Słyszę je jednak codziennie, zwłaszcza w wypowiedziach do mikrofonu (RiTV). Wówczas odnoszę wrażenie, że to właśnie ten mikrofon powoduje, iż ludzie nieprzywyczajeni doń, nagle zaczynają wstydzić się swojego potocznego języka. I co wtedy robią? Otóż kombinują, jak by upiększyć swą wypowiedź, uczynić ją bardziej mądrą, dostojną. Tak Ja (językoznawca się znalazł) NA DZIEŃ DZISIEJSZY widzę przyczyny powszechnego stosowania powyższego zwrotu. Proszę Szanowną Redakcję o opinię, życząc przy tej okazji wesołych Świąt.

Jak zmieniało się postrzeganie zjawiska wałczenia? Podobno początkowo niezgłoskotwórcze u jako ł było cechą gwary chłopów, niższych warstw i zalecano unikanie takiej wymowy. Jeszcze na początku XX w. wiele osób używało tzw. scenicznego ł. Czy wałczenie zatem postrzegano jako styl potoczny, czy wręcz psucie języka, niestosowne w mowie oficjalnej? Może inaczej mówiono w domu, a inaczej w szkole czy podczas publicznych wypowiedzi? Do dziś niektórzy młodzi prezenterzy TVP Wilno stosują sceniczne ł, choć z pewnością są świadomi, że w Polsce już (prawie) nikt tak nie mówi. A na nagraniu głosu J. Piłsudskiego słychać, że wałczy. Lektorzy Polskiej Kroniki Filmowej początkowo nie wałczyli.

Mam pytanie odnośnie czasów w języku polskim. Mówi się, że nie można ich mieszać, ale wszędzie natrafiam na zdania tego typu:
Miała wrażenie, że cały czas czuje jego obecność.
Jeszcze wczoraj wiedziała, co robi. Teraz jednak uczucie pewności ją opuściło.
Próbowała zrozumieć, czy sobie żartuje, czy mówi poważnie.

Czy w języku polskim istnieją jakieś przypadki, w których wprowadza się zamieszanie do czasów? (Tak jak na przykład w angielskich conditionalach).